Zaprawy klejące do płytek dzielą się na te, które zawierają cement szary (popularne kleje uniwersalne) oraz zrobione na bazie szlachetnego cementu białego. Te ostatnie są stosowane przede wszystkim do płytek z wrażliwych na przebarwienia kamieni, szczególnie marmuru. Kleje takie są też bardzo elastyczne i bez przesady można powiedzieć, że to najwyższa półka klei cementowych. Przez to nadają się także do przyklejania gresu oraz tradycyjnej glazury i terakoty.

Klej do płytek łazienkowych należy wybrać w zależności od tego, na ile równa jest ściana, z czego wykonane są płytki i jaki jest ich ciężar. Kleje do gresu i klinkieru (np. Knauf K2 Gres/Klinkier lub Knauf K3 Podłoga/Format mają dużą siłę wiązania, przez co ciężar płytek może być duży, ale nadają się wyłącznie do płytek o małej nasiąkliwości. Do glazury, terakoty i mozaiki służą przede wszystkim kleje uniwersalne (np. Knauf K1  Glazura/Terakota). Do płytek ceramicznych o większym ciężarze zalecane są kleje elastyczne (np. Knauf K4 Elastyczny Plus)

Kolejny ważny wybór to fugi. Zwykłe cementowe do łazienek raczej się nie nadają. Lepiej zastosować w nich fugi uelastycznione, zawierające uszlachetniacze polimerowe zwiększające elastyczność spoin oraz wypełniacze syntetyczne zmniejszające jej porowatość. Fugę mniej porowatą, a więc mniej nasiąkającą wodą, łatwiej jest utrzymać w czystości.

Fugi elastyczne są wodoodporne, nie są jednak wodoszczelne. Dlatego w miejscach mających często kontakt z wodą (np. basen) stosuje się fugi cementowo-epoksydowe i epoksydowe. Są one dość drogie – w warunkach domowych lepszym sposobem jest uszczelnienie łazienki za pomocą folii w płynie (np. Knauf Hydroflex). Jest to niezbędne, gdy ściany na które kładziona jest glazura wykonane są z płyt gipsowych.